Astaksantyna jest naturalnym barwnikiem występującym w wielu roślinach u wielu zwierząt, nadającym im kolor czerwony. Posiada wiele wartościowych właściwości, m.in. jest silnym antyoksydantem, pochłania promieniowanie ultrafioletowe, zapobiega procesowi fotostarzenia się skóry.
Działanie przeciwutleniające astaksantyny polega na unieszkodliwianiu wolnych rodników, które są bardzo niebezpieczne dla organizmu, ponieważ uszkadzają m.in. białka, kwasy nukleinowe, a także składniki występujące w skórze – kolagen i elastynę. Astaksantynę wykorzystuje się coraz powszechniej w przemyśle kosmetycznym, a także w postaci tabletek jako suplement diety stosowany w celu uzyskania poprawy kondycji skóry.
Astaksantyna jest naturalnym barwnikiem zwierząt i roślin, nadającym im czerwony kolor. Astaksantyna obecna jest w upierzeniu flamingów, mięśniach łososi i innych ryb, homarach czy krewetkach. Astaksantyna jest biosyntetyzowana przez mikroglony będące składnikiem pokarmowym zooplanktonu lub skorupiaków. Gromadzą one astaksantynę, spożywaną przez ryby, które stają się jej dobrym źródłem. Astaksantyna, zwana również „królową karotenoidów”, jest ksantofilem, posiadającym w swojej strukturze chemicznej dwie grupy hydroksylowe oraz dwie grupy karbonylowe. Syntetyczna astaksantyna jest produkowana na szeroką skalę przez firmę BASF.
Dzięki specyficznej budowie astaksantyna posiada silniejsze działanie antyoksydacyjne niż inne karotenoidy. Ze względu na obecność grup zawierających tlen nie wykazuje aktywności w stosunku do witaminy A. Martin i współpracownicy wykazali, że karotenoidy są najbardziej aktywne, kiedy zostaną użyte w stężeniach 0,5-1•10-3 M. Dodatkowo, zaobserwowano synergistyczne współdziałanie astaksantyny z innymi karotenoidami: β-karotenem i likopenem. Astaksantyna zamknięta w liposomach działa jak „most” przekazujący elektron od bardziej redukującego karotenoidu zlokalizowanego w dwuwarstwowej błonie liposomalnej do środka liposomu, gdzie gromadzą się rodniki, co powoduje wzrost działania antyoksydacyjnego. Dodatkowo, astaksantyna nie reaguje z wolnymi rodnikami, np. PhO•, w efekcie czego nie powstaje jej forma kationowo-rodnikowa, która mogłaby powodować destrukcję komórki w przypadku braku witaminy E lub C (zmiataczy wolnych rodników). Takiej właściwości nie posiada β-karoten.
Rozpuszczalna w tłuszczach astaksantyna dobrze wnika w warstwę rogową naskórka, w nieznacznym stopniu do skóry właściwej i tkanki podskórnej. Przyśpiesza odnowę naskórka, charakteryzuje się działaniem normalizującym w procesach różnicowania keratynocytów, wpływa na funkcje regulacyjne skóry. W naskórku astaksantyna może wpływać na syntezę białek (kolagenu), metabolizm komórkowy, podziały komórkowe oraz wydzielanie czynników transkrypcyjnych i czynników wzrostu. Jest odpowiedzialna za poliferencję komórek warstwy żywej naskórka. Dzięki poprawie struktur warstwy rogowej dochodzi do wzmocnienia funkcji ochronnej naskórka i zmniejszenia przeznaskórkowej utraty wody– TEWL (Transepidermal Water Loss). W przeciwieństwie do innych antyoksydantów astaksantyna ma wyjątkową strukturę, która pozwala na umiejscowienie jej w dwuwarstwowej błonie komórkowej, przez co zapewnia jej lepszą ochronę i stabilność. Działając pod powierzchnią skóry, poprawia poziom jej nawilżenia i elastyczność. W warstwach skóry właściwej powoduje zwiększone wytwarzanie kolagenu i elastyny. Wykazuje zdolność wiązania rodników tlenowych i zapobiega uszkodzeniom skóry.
Astaksantyna chroni skórę przed uszkodzeniami wywoływanymi przez promieniowanie słoneczne na kilka sposobów: poprzez zwiększanie gęstości optycznej, neutralizowanie tlenu singletowego (1O2) lub tworzenie kwasu retinowego, stosowanego w leczeniu dermatoz, wywołanych promieniowaniem słonecznym. Obok działania neutralizującego tlen singletowy, astaksantyna posiada także zdolność minimalizowania negatywnego wpływu innych reaktywnych form tlenu (aniony ponadtlenkowe, rodniki hydroksylowe i nadtlenek wodoru). Zgodnie z danymi literaturowymi przyjmuje się, że aktywność antyoksydacyjna (w stosunku do większości wolnych rodników) astaksantyny jest sześciokrotnie wyższa niż witaminy E i β-karotenu.
Astaksantyna wykorzystywana jest powszechnie do produkcji kremów chroniących skórę przed promieniowaniem słonecznym. Długotrwała ekspozycja na promieniowanie UV prowadzi do uszkodzeń w obrębie epidermy oraz dermy, takich jak: hiperkeratoza, dysplazja komórek keratynocytowych i elastozy. Są to objawy klinicznego fotostarzenia się skóry. Redukcja rumienia jest jednym z parametrów określających zdolność astaksantyny do ochrony przed promieniowaniem UV. Karotenoid ten redukuje również poziom oksydacji lipidowej oraz poprawia epidermalny system obrony przed negatywnym wpływem promieniowania UV, które powoduje poparzenia słoneczne i zaburzenia pigmentacji. Astaksantyna wykazuje lepsze właściwości przeciwdziałania fotooksydacji indukowanej promieniowaniem UV niż luteina i β-karoten.
Podsumowanie
Astaksantyna jako jeden z najsilniejszych przeciwutleniaczy wiąże i usuwa wolne rodniki, które powodują przyspieszanie procesu starzenia się naszej skóry. Wykorzystywana jest jako składnik kremów, balsamów, serów anti-aging, których głównym zadaniem jest opóźnienie procesów starzenia się skóry, poprawa jej elastyczności, kolorytu, wygładzenia i nawilżenia . Skóra po stosowaniu preparatów z astaksantyną wygląda na zdrowszą i bardziej wypoczętą. Wiele badań klinicznych potwierdza trafność nazwania astaksantyny „królową karotenoidów”. Obecnie na rynku japońskim i amerykańskim kosmetyki zawierające astaksantynę są bardzo modne. Jest ona wykorzystywana do produkcji preparatów kryjących niedoskonałości u osób posiadających cerę tłustą i mieszaną, dla której szczególnie trudno znaleźć nie tylko odpowiednie produkty do pielęgnacji, ale również do makijażu. Oprócz tego suplementacja w postaci tabletek jest szeroko polecana w celu poprawienia kondycji skóry. Badania in vivo przeprowadzone z udziałem kobiet wykazały znaczną poprawę wyglądu ich skóry – lepsze nawilżenie, ładniejszy odcień i lepszą elastyczność, mniej zmarszczek i piegów oraz mniejsze obrzęki pod oczami.
Kosmetologia Estetyczna, 2/2013/vol. 2
JoannaIgielska-Kalwat, JoannaGościańska, IzabelaNowak
Wydział Chemii, Pracownia Chemii Stosowanej, Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, ul. Umultowska 89b,
