Pokolenie płatków śniegu to stosunkowo nowy termin w psychologii, którym określa się młodych dorosłych i nastolatków przekonanych o własnej wyjątkowości. Naukowcy posługują się nim w kontekście osób urodzonych od 1995 do 2012 roku. Każdy płatek śniegu ma unikatową strukturę, którą można dostrzec pod mikroskopem. Ludzie, którzy należą do tego pokolenia, postrzegają samych siebie jako wyjątkowych i zasługujących na specjalne prawa. Dzieje się tak wskutek zaniedbań rodziców i popełnionych przez nich błędów wychowawczych.
Pokolenie płatków śniegu posiada zasoby finansowe
Pokolenie płatków śniegu dysponuje pieniędzmi, często dość sporą pulą, która zazwyczaj pochodzi od rodziców. Jego przedstawiciele wydają środki finansowe na różne cele, w tym także na rozwój osobisty i psychoterapię. Wielu z nich czuje, że czegoś im brakuje. Nie potrafią doświadczać szczęścia i spełnienia. Wykazano, że pokolenie płatków śniegu jest szczególnie atrakcyjne dla marketingowców, którzy kreują nowe potrzeby, aby podwyższyć zysk swoich firm.
Niedojrzałość emocjonalna – cecha pokolenia zet
Warto zaznaczyć, że pokolenie płatków śniegu cechuje niedojrzałość emocjonalna. Ci młodzi ludzie odebrali staranne wykształcenie. Wielu z nich wykazuje ogromną inteligencję. Niestety, jednocześnie cierpi na stany lękowe, niskie poczucie własnej wartości i nadwrażliwość. Ci ludzie nie przychodzą na spotkania, nie wywiązują się ze swoich obowiązków, szukają dla siebie wymówek.
Co ukształtowało pokolenie płatków śniegu?
Pokolenie płatków śniegu dorastało w czasach kapitalizmu i prężnego rozwoju firm. Lata 90. to czas rozkwitu własnej działalności gospodarczej. Ludzie zaczęli zakładać własne przedsiębiorstwa, a zatrudnieni w korporacjach pięli się po kolejnych szczeblach kariery. Rodzice bardzo chcieli coś osiągnąć, więc większość czasu spędzali w firmie. Nie mieli przez to czasu dla dzieci. Aby im zrekompensować własną nieobecność, kupowali drogie prezenty, inwestowali w prywatne lekcje angielskiego i nowe komputery. Świat cyfrowy stał się dla ich pociech alternatywną rzeczywistością. Niestety, nie ukoił ich samotności. W rodzinach często dochodziło do deprywacji potrzeb emocjonalnych dzieci, co zaowocowało niskim poczuciem własnej wartości. Przedstawiciele pokolenia płatków śniegu często je maskują, zdradzając zachowania narcystyczne.
Co generuje zaburzenia psychiczne wśród młodzieży i młodych dorosłych?
Wiele osób nie zdaje sobie sprawy, jak poważne zaburzenia psychiczne generują czynniki takie jak:
- nieobecność rodzica,
- ucieczka w świat wirtualny,
- dawanie dzieciom ogromnych pieniędzy,
- nadopiekuńczość.
Dzieci, które ich doświadczają, częściej zmagają się z zaburzeniami osobowości, stanami lękowymi, depresją i niedojrzałością emocjonalną. Tworzą gorsze relacje międzyludzkie, ich związki są mniej trwałe, bo brakuje w nich intymności. Jednocześnie nie radzą sobie z wyzwaniami, bo mają niską odporność na frustrację. Przeraża je konieczność załatwienia czegoś w urzędzie, rozmowy z szefem i konfrontacji z krytycznymi uwagami.
Wzorce pokoleniowe – jak nie dopuścić do ich rozpowszechniania?
Warto pamiętać, że przedstawiciele pokolenia płatków śniegu zakładają własne rodziny. Mogą swoim dzieciom przekazać niedojrzałość emocjonalną i przekonanie o własnej wyjątkowości. Wielu z nich nie uczęszcza na psychoterapię, przez co nie ma okazji dostrzec dysfunkcyjnych myśli i przekonań. Dzieci uczą się poprzez modelowanie zachowań swoich rodziców, dlatego ważne jest, aby opiekunowie uczynili je bardziej adaptacyjnymi.
